Rozdział 19

Nila

Ostatni wyczyn odebrał mi sporo energii. Obudziłam się w łóżku w jakimś hotelu. Wstałam i podeszłam do okna. Rozsunęłam żaluzje. Przede mną roztaczał się widok na nocne miastko skąpane w blasku księżyca. Niestety padało. Cały dzień zanosiło się na to, aż w końcu zaczęło w nocy. Spojrzałam na elektroniczny zegarek. Wskazywał on godzinę 1:37. Wiedziałam, że już nie zasnę, więc poszłam do łazienki wziąć prysznic. Łazienka niczym szczególnym się nie wyróżniała, białe i niebieskie kafelki, toaleta, zlew i kabina prysznicowa. Nic tu nie było prócz papieru i dwóch szarych ręczników. Weszłam pod prysznic i odkręciłam wodę. Od razu poczułam się lepiej. Woda dodawała mi sił i uspokajała. Ociekająca nią, wyszłam z kabiny. Owinęłam się ręcznikiem. Przebrałam się następnie w nowe ubranie, które sobie wcześniej przygotowałam. W pełnym stroju podeszłam do lustra. Na półeczce zauważyłam mały, granatowy flakonik. Mogłam przysiąc, że wcześniej go tu nie było. Myślałam, że to może jakieś perfumy czy coś podobnego, więc sięgnęłam po niego. Kiedy go tylko dotknęłam poczułam przerażające zimno. Puściłam od razu przedmiot, ale cała zawartość wylała się na mnie. Nagle poczułam ogromne przygnębienie.

-Jesteś beznadziejna - usłyszałam czyiś głos w głowie - tylko spowalniasz misję. Trzeba cię ciągle ratować, nic nie umiesz sama zrobić. Chłopak cię rzucił, bo nie mógł już z tobą wytrzymać. Jesteś dla nich tylko ciężarem. Musiałam się z nim zgodzić. Jestem bezwartościowa. Muszę z tym skończyć. Otworzyłam drzwi łazienki i wyszłam z pomieszczenia. Zeszłam po schodach i udałam się na podwórze. Na zewnątrz lekko mżyło.

-Zostaje ci tylko jedno - znów ten sam głos - zabij się! Wszystkim to będzie na rękę.

-Tak - szepnęłam i ruszyłam przed siebie. Usłyszałam hałas spowodowany ruchem ulicznym i skierowałam tam swoje kroki. Kiedy doszłam do ulicy, byłam cała mokra.

-Zrób to, to tylko chwila - usłyszałam Głos.

-Nie Nila, nie słuchaj go! - tym razem mówił ktoś inny. Kojarzył mi się z zachodem słońca, bryzą morską, tym wszystkim co mnie uszczęśliwiało. Przez chwilę znów byłam sobą, ale nie trwało to wystarczająco długo. Znów popadłam w pewien rodzaj przygnębienia. Czułam się jak śmieć, nic nie wartościowy śmieć, którego wszyscy chcą się pozbyć, nawet własny brat czy ojciec, który nie chciał mieć z tobą do czynienia przez całe twoje życie. Stanęłam na środku drogi. Oślepiło mnie światło z przednich lamp ciężarówki.

-Moje życie jest bezsensu - powiedziałam do siebie.

-Haha, głupia półbogini, stanowiłaś dla mnie największe zagrożenie, a zaraz staniesz przed sądem. Kiedy reszta będzie załamana, ja przejmę władzę i zawdzięczam to tylko tobie - odezwał się Głos. Było za późno, aby uciec. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Po pierwsze, przepraszam za BARDZOOO krótki rozdział, ale na nic więcej mnie nie stać :( jestem w dość podłym nastroju, nic mi się nie chcę, zwłaszcza pisania rozdziału.
Po drugie, nie spodziewajcie się rozdziału wcześniej niż koło Sylwestra/Nowego Roku
Po trzecie, nie wiem czy warto kończyć tą historię, nie widzę póki co w tym sensu (może zostawie to w tym momencie, czemu nie ^^ )
Po czwarte, znowu na fazę na Huncwotów <3 ^^ więc jak znacie i czytacie jakieś fajne blogi o tej tematyce to dajcie linka 
Po piąte, wszystkiego dobrego z okazji Mikołajek :*
No to chyba już wszystko
Asix :*
P.S. Sorki, że nie komentuje waszych rozdziałów. Przyczyna - brak czasu :(