To juz koniec?

Zaczal się listopad, dni staly się pochmurne i deszczowe. Ciemnowłosy chłopak szedł ulica, na nic nie zwracając uwagi. Mial gdzieś co mysla o nim inni, czy jest mokry, czy zdazy na lekcje, ogólnie mial wszystko w ... tam gdzie nie dochodzi swiatlo. Sluchajac na słuchawkach muzyki na fulla stawiał kroki w kierunku placówki oświatowej. Z nikim nie rozmawiał, a wszelkie próby nawiązania z nim kontaktu zbywał jednym spojrzeniem, które jakby moglo by zabiło. Przez ostatnie 2 miesiące strasznie się zmienil. Wcześniej byl otwarty, kolezenski, smial się, wyglupial, a teraz jest raczej typem samotnika. Jedyne co sie nie zmienilo to kolor oczu. Blekit, ten ktory tak uwielbiala. Zdjal kurtke i nie zmieniajac butow ruszyl w kierunku sali, w ktorej miala sie rozpoczac pierwsza lekcja. Usiadl na parapecie i patrzyl na otaczajaca go szara rzeczywistosc. Pamietal jak w takie dni jak te siedzieli razem, popijajac ciepla herbate. Na samo to wpomnienie zalaly go dwie fale uczuc, dwoch skrajnych. Jedna to pewien rodzaj radosci, kiedy wspomina sie szczesliwe chwile, a druga smutek i desperacje wynikajaca z tego, ze wspomnienia zostala juz tylko wspomnieniami. Jej usmiech, jej smiech, jej dotyk, jej skora, jej zapach, jej usta... Potrzasnal glowa, aby pozbyc sie jej obrazu sprzed oczu.

-Ona jest juz przeszloscia, ktora nigdy nie wroci – powiedzial do siebie i zeskoczyl, kroczac do sali. Lekcje dluzyly mu sie niemilosiernie. Po 15 w koncu skonczyly sie jego cierpienia. Deszcz nadal padal, ale on nic z tego nie robil. Nalozyl kaptur i wyszedl na ulice. Wracajac do domu, przechodzil obok kwiaciarni i na chwile sie zatrzymal. Wlozyl reke do kieszeni w poszukiwaniu drobnych i wszedl do srodka. Po chwili wyszedl z bukietem bialych roz, ktore na koncach byly koloru niebieskiego. Kwiaciarka sprzedajac mu bukiet, spytala sie czy to dla dziewczyny, on pokiwal glowa na zgode, a ona zapewnila go ze na pewno sie jej spodobaja. Nie wiedziala tylko, ze ona ich nie zobaczy. Deszcz troche zelzal, a niebieskooki wkroczyl na teren cmentarza. Odszukal grob i polozyl na nim kwiaty.

-To moja wina, nie powinienem byl cie samej puszczac – powiedzial szeptem. Wrocily do niego wspomnienia z tamtego pamietnego dnia. Wieczor, koniec sierpnia, bylo cieplo, spotkanie tego czlowieka, ktory znecal sie nad psem, ostra sprzeczka, telefon na policje, bojka i strzal. Nie w niego, nie w psa, tylko w nia. Samotna lza splynela po jego policzku. Niby wygladal tak samo, ale nie bylo w jego oczach juz tych iskierek, tego zapalu. Nagle poczul czyjas reke na ramieniu i odwrocil sie i zobaczyl chlopaka o morskich oczach i ciemnych wlosach. Probowal sie usmiechnac, ale wyszedl raczej grymas niz usmiech. Obok chlopaka stala blondwlosa dziewczyna o bystrych szarych oczach.

-Jak sie trzymasz?- zapytal morskooki. Chlopak nie odpowiedzial tylko odwrocil sie w kierunku tablicy na ktorej bylo wyryte imie i daty urodzenia i zgonu.

-Wiem, ze jest ci ciezko – zaczela blondynka – ale trzeba sie jakos z tym pogodzic, Dylan – mowila cicho i spokojnie, ale glos jej troche drzal. Chlopak juz dluzej nie wytrzymal, zaczal plakac. Dziewczyna przytulila go i pocieszala, ale wiedziala, ze bedzie musial zyc z ta rana na sercu. Po kilku minutach, niebieskooki uspokoil sie.

-Dzieki, Annabeth – powiedzial. Ta lekko sie usmiechnela.

-Dobra, chodzmy, bo sie jeszcze rozchorujemy – powiedzial morskooki i wszyscy troje ruszyli do samochodu.

-Percy, nie tesknisz za nia? – zapytal sie po dlugiej ciszy Dylan.

-Tesknie, nawet nie wiesz jak bardzo. Brakuje mi jej usmiechu, smiechu, nawet jej docinek na temat mojego slinienia sie w nocy, ale jestem swiadomy, ze nic nie przywroci jej zycia – po tych slowach znow nastala glucha cisza. Niebieskooki zamknal oczy i wsluchal sie w powolna, ale jakze smutna piosenke. Przyponial mu sie ostatni wspolny wieczor. Stali oparci o barierke i wpatrywali sie w zachod slonca. Usmiechala sie i smiala z jej zartow, chociaz byl swiadomy, ze nie wszystkie byly dobre, robila to wtedy z grzecznosci. Byla ubrana w krotkie czarne spodenki, mietowa, zwiewna koszule i biale trampki. Okulary zabral jej chlopak i wyglupial sie, robiac glupie miny.

-Smieszy cie to? – zapytal sie i zlapal ja i podniosl. Ta aby nie spasc, zlapal sie go, trzymajac rece z tylu jego glowy.

-Nie, wcale. Nie widac tej powagi na mojej twarzy? – i wybuchla smiechem.

-Ladnie to tak smiac sie z przyjaciela? – i wyszczerzyl jeszcze bardziej zeby. W koncu postanowili wrocic do domu, w koncu jutro zaczynal sie nowy rok szkolny.

-Juz nie moge sie doczekac jutrzejszego dnia – powiedziala morskooka.

-A co, mamy jutro randke? – wtracil sie chlopak, unoszac jedna brew i kacik ust do gory.

-Ha ha, bardzo smieszne Dylan – i walnela go w bok – jutro poczatek roku, nie cieszysz sie?

-Nie, a mam?

-Nauczysz sie ciekawych rzeczy, poznasz nowe tajemnice swiata albo ...

-Ty na pewno nie jestes corka Ateny?

-A co? Jak Percy nie lubi sie uczyc, to wszystkie dzieci Posejdona tak maja miec? – oburzyla sie, skladajac rece na pierci.

-No nie obrazaj sie, wszyscy wiemy, ze z toba jest cos nie tak. Wtedy po raz ostatni slyszal jej smiech.

-Dylan, obudz sie, musimy na chwile na Olimp wejsc. Ojciec mnie wezwal – powiedzial Percy. Syn Apolla pokiwal glowa i wyjrzal przez okno. Zobaczyl jakas dziewczyne, strasznie podobna do niej, przez moment myslal, ze to ona, ale nie mogla to byc prawda. Oparl glowe o zaglowek i czekal w tej pozycji, az dojada pod Empire State Building.

-A tak w ogole, to po co tam idziesz?

-Nie powiedzial mi, ale ciebie rowniez tam oczekuje. Chlopak sie zdziwil, nie mial pojecia, co moze chciec od niego Pan Morz, Apollo to tak, ale on? To bylo dziwne.

Wchodzac do holu Dylan mial jakies dziwne przeczucie, ze cos sie stanie. Wjechali na 600 pietro. Powital ich bog lekarzy.

-Witajcie – usmiechnal sie blondwlosy chlopak – rada juz was oczekuje. Wszyscy ruszyli przed siebie.

-Dylan, czekaj – zatrzymal niebieskookiego – chce z toba pogadac.

-Nie mamy o czym – ucial szybko.

-Chlopie, ty nie masz nic do gadania, chodz – i pociagnal go za rekaw kurtki. Nie odzywali sie do siebie. Apollo nie wiedzial co powiedziec, po raz pierwszy, a jego syn nie chcial go znac.

-Dylan, wiem ze mozesz byc na mnie troche zly...

-Zly? – wrzasnal – nienawidze cie, rozumiesz? Chcialbym juz nigdy ciebie nie widziec, zebys zniknal z mojego zycia, dal mi swiety spokoj! Szanowalem cie, chociaz jestes – tu szukal odpowiedniego slowa do okreslenia – jaki jestes, dziecinny, nieodpowiedzialny. Kiedy najbardziej cie potrzebowalem, kiedy ona cie potrzebowala, ty mnie olales, miales mnie po prostu gdzies!

Apollo stal oniemialy, nie wiedzac jak zareagowac. Bardzo chcial pomoc tej dziewczynie. Wiedzial przeciez jak jest dla niego wazna. Kiedy chlopak sie uspokoil, brat blizniak Artemidy odwazyl sie podjac jeszcze raz rozmowe. Polozyl synowi reke na ramieniu i spojrzal mu gleboko w oczy.

-Wiem, ze byla dla ciebie kims waznym, ze ja kochales – tu mlody probowal jakos zaprzeczy – kazdy to wie. Przepraszam, ze to tak sie skonczylo. Byla bardzo dobra osoba, inteligentna, mila, uczynna ...

-Apollinie, wzywaja was – zagrzmial glos bogini madrosci. Ruszyli w kierunku sali tronowej. Bogini, ktora miala zawsze surowy wyraz twarzy, ostatnio stala sie milsza. Chlopak w koncu osmielil sie zadac jej pytanie.

-Ateno, nigdy nie myslalasz, ze ... – zaczal.

-Na początku, tak myslalam, ale nie. Ona byla tylko Posejdona. Nie wiem co sie stalo, ze corka jego, moze byc taka madra – skończywszy to zdanie weszli juz do sali, gdzie czekali na nich 11 bogów i bogiń i 2 herosów. Po oddaniu poklonow, Zeus zaczal narade.

-Zastanawiacie sie pewnie po co was wezwałem – rozbrzmiał gleboki glos władcy.

-Znowu jakies twoje widzimisię – powiedział znudzony Posejdon.

-Moze i widzimisie, ale nie moje, tylko Hadesa i dotyczal po niekad ciebie, bracie.

-Ekhem, nie chce przeszkadzac w klotni, ale ona czeka – zabral glos Pan Podziemi.

-Jaka ona? – zapytala sie Ann.

-Nie mam pojecia, jak wam to powiedziec, zebyscie za bardzo sie nie zszokowali – powiedzial Hades.

-Moze wprost? – odpowiedzial troche niegrzecznie Percy.

-Wiesz, ze cie nie lubie, Jackson – zmrozyl oczy Hades – wiesz, ze nie jestes juz najlepszym herosem, ani najukochanszym bahorem Starego Glona? Wszyscy patrzyli oniemiali na faceta w czerni.

-Yyy, co? – zapytal glupio syn Posejdona.

-Patrze, ze nic sie nie zmienilo Percy, nadal nie dorownujesz rozumem do swojej dziewczyny – uslyszeli glos dobrze im znany. U wejscia do sali stala nastolatka o dlugich, falowanych wlosach, intensywnie morskich oczach i w bialej todze. Usmiechala sie do wszystkich. Podeszla na srodek sali, mijajac oniemialych przyjaciol.

-To wlasnie najdzielniejszy heros, corka Posejdona – usmiechnal sie Hades .

-Nila! – krzyknela corka Ateny i rzucila sie przyjaciolce w ramiona. Obu poplynely z oczu lzy. Zaraz do nich dolaczyl jej starszy brat. Po kilku minutach przytulania i radosci, corka Posejdona wyrwala sie z uscisku blondynki i spojrzala w oczy przyjacielowi. Zrobila kilka krokow niepewnie w jego kierunku. Usmiechnela sie lekko i czekala na jego reakcje.

-Dylan, tesknilam za toba – powiedziala niepewnie. Chlopak nadal mial mine bez zadnych emocji.

-Nie wyobrazasz sobie nawet jak wygladaly ostatnie dwa miesiace mego zycia – szepnal. Dziewczynie zbieraly sie lzy w kacikach oczu.

-Dylan, ja...

-Co ty?! Co myslalas?! Po co pchalas sie wtedy do przodu?! Pytam po co?! – zaczal na nia krzyczec. Ann chciala juz cos powiedziec, ale Percy ja powstrzymal, wiedzial dobrze jak to sie skonczy.

-Myslalam, ze sie ucieszysz, ze zyje, ze bedzie jak dawnie, znow bedziemy przyjaciolmi. Zawiodlam sie na tobie! – Nila tez juz nie byla dluzna – zniknales z mego zycia na kilka lat i wtedy bylo wszystko ok, tak?! Bo ty to mozesz wszystko, a ja nie, mam sie zgadzac na wszystko, co jasnie hrabia powie, rzeknie! Mam byc jak ten glupi piesek na posylki, na skinienie palca swego wlasciciela?! Kim ty jestes, zeby mi wytykac bledy?! – kiedy w koncu oboje zamilkli, mierzyli się wzrokiem, do momentu az jeden nie podda się i odwroci wzrok. W czasie klotni przyblizyli się do siebie, ze czuli swoje oddechy. Serca tak szybko im bily, ze kazdy slyszal ich bicie. W końcu Dylan objal jej twarz w dlonie i pocalowal. Dziewczyna nie byla dluzna. 

Nadzieja - jedyne co mamy

„Czy byliście kiedyś w takiej sytuacji jak ja? Watpie. Nawet zazdroszczę wam. Czy wy tez zasypiając, zastanawiacie się czy jeszcze kiedyś otworzycie oczy, a rano czy przeżyjecie jeszcze jeden dzień? Jeśli nie to jesteście szczesciarzami. Ja niestety nie. Mam 20 lat, niby cale zycie przede mna. Masa perspektyw, kosz pelen ambicji i milion marzeń do spełnienia. Moze i tak, ale gdybym zyla w innym swiecie, w innym stuleciu, w innym kraju. Prawdopodobnie jak to czytasz, ja juz pewnie wacham kwiatki od spodu. Jakiez to subtelne, nieprawdaż? Ja, moi rowiesnicy zamiast trzymac w rekach ksiazki, nosimy karabiny, zamiast wspólnie się smiac i chodzic na imprezy, opłakujemy przyjaciol, którzy oddali zycie za wolnosc kraju. Pytacie pewnie czemu to robimy? Odpowiedź jest prosta – nie chcemy tak dluzej zyc, podporzadkowani jednostce, która jedynie co widzi to czubek własnego nosa. Wrogowie sa natychmiast usuwani, a w akcie zgonu – utopil się, strzelił sobie w glowe, napadli go przeciwnicy władzy, potracenie przez samochód, ale nigdy ze byl zwykłym „szkodnikiem“ dla państwa. Czy ty, siedząc prawdopodobnie w bezpiecznym mieszkaniu, czytając to, bylbys gotów rzucić wszystko i isc walczyc o wolnosc? Wiekszosc z nas tak wlasnie zrobiła.“ To fragment pamiętnika mojej mamy. Kiedy zginela miala 25 lat. Niestety nie dane mi bylo jej poznac. Nie znam obojga rodziców. Oboje zostali zabici. Nic się nie zmieniło od ich czasów. Nadal jest tak samo, mimo ze od ich śmierci minelo 17 lat. Kiedy w końcu skończy się ten horror? Nikt nie zna na to pytanie odpowiedzi. Wraz z przyjaciolmi zalozylam tajna organizacje, mająca na celu obalenie dyktatury i wprowadzenie nowych, lepszych rzadow. Zadne z nas nie jest pewne czy się uda, ale mamy to co najwazniejsze – nadzieje. Normalnie w ciągu dnia chodzimy do szkoly, uczymy się, a wieczorami spotykamy się u kogoś z nas w mieszkaniu i opracowujemy plan naszych dzialan. Musimy bardzo uwazac, zeby nie zostać przyłapanym, szczególnie kiedy wracamy po godzinie policyjnej. Ci którzy nie byli zbyt ostrożni, nadal sa uważani za zaginionych, choc i tak wiemy ze nigdy ich juz nie zobaczymy. Przedstawilam wam swoje zycie, a siebie nie. Mam na imię Joanne, mam 18 lat. Mieszkam z rok starszym bratem i dziadkiem w jednym z szarych osiedli. Mam nadzieje ze dany będzie jeszcze mi czas aby wam przedstawić moja historie. 

Buuu, wiem ze pewnie czekacie na cos z historii herosow, ale jakos nie mam na to weny, za to ostatnio mam pomysly na jakies powstania, bunty itp. postaram sie cos eszcze napisac, ale nie obiecuje. Wiem ze to cos jest krotkie, ale zawsze to cos, prawda :) mam jeszcze napisany jeden os, ale watpie ze bedziecie chcieli go przeczytac :P dobra to chyba tyle ;)
a jeszcze zyczenia :
Kolorowych jajeczek,
rozczochranych owieczek,
rozkicanych króliczków,
pyszności w koszyczku,
a przede wszystkim
mokrego ubrania
w dniu wielkiego lania!

LBA again :P

Wiec zostałam jeszcze raz nominowana do LBA i to przez dwie osoby. Bardzo dziekuje za obie nominacje :) z racji tego, ze juz kiedyś brałam w tym udział nie bede nikogo nominować 

Pytania Veroniki Riddle
1. Najlepsze opowiadanie/miniaturka jaką czytałaś ?

Hmm ostatnio mało czytam opowiadań, z powodu braku czasu :/ a wszystkie które czytałam sa boskie <3

2. Gdybyś miała wziąć ślub z postacią z książki jaka to by była i dlaczego ?

Któryś z huncwotów, no oprócz Petera ;) a dlaczego? bo kazdy ma takie cechy które cenie 

3. Co teraz czytasz ?

Oprócz lektur to Harry'ego Pottera po angielsku 

4. Co jesz na śniadanie ?

Jak się wyrobie to jogurt z płatkami lub sam 

5. Jakie cechy musi mieć twój chłopak ?

Powinien być inteligentny, pomocny, współczujący, o dobrym sercu i gotowy poświecić swój czas dla innych, najlepiej zeby byl wierzący  

6. Co sądzicie o tym blogu ? LICZĘ NA SZCZEROŚĆ !

Nie czytałam jeszcze całości, choć coś tam czytałam, os i był super :) serio ^^

7. Od jakiej książki zaczełaś czytać nałogowo ?

"Drżenie" Stiefvater Maggie

8. Gdybyś miała możliwość znaleźć się w wybranej przez ciebie powieści, która to by była i dlaczego ?

Harry Potter ale bardziej do czasów huncwotow ^^

9. Ulubiony film ?

Dużo tego, ale chyba Piraci z Karaibów

10. Wolisz soki czy napoje gazowane ?

Soki świeżo wyciskane

11. Jak brzmi twoja dywiza życiowa ?

Jeśli chcesz rozśmie­szyć Bo­ga, opo­wiedz mu o twoich pla­nach na przyszłość.

Pytania Radosnej Oli

1. Jak się zaczęła twoja historia z pisaniem ?

Jak miałam może 14/15 lat wymyśliłam w głowie taka historie i pomyślałam ze fajnie byłoby ja spisać :) do tej pory jej nie skończyłam ;)

2.Twoje Motto ?(Wiem pojawiło się już raz to pytanie ,ale zawsze pojawia się coś ciekawego)

Może to nie motto, ale mój ulubiony cytat : 

Og­romne jest bo­hater­stwo te­go człowieka, który, nie zaz­naw­szy łas­ki, nie od­szedł od Bo­ga i niesie krzyż cięższy od in­nych - krzyż ducho­wej ciemności. 

Jeśli chcesz rozśmie­szyć Bo­ga, opo­wiedz mu o twoich pla­nach na przyszłość.

3. Masz piosenkę ,która poprawia ci humor jeśli jesteś smutna /smutny ? Jeśli tak to jaką ?

Up in the sky-77 Bombay Street 

4. Co robisz gdy widzisz jak kogoś bije na ulicy ?

Próbuje ich rozdzielić, nie zawsze to się udaje ale chociaż próbuje ;)

5. Czym jest dla ciebie blog ?

Oderwaniem się od rzeczywistości, może podbudowaniem własnej oceny po przeczytaniu kilku miłych komentarzy :)

6. Czemu właśnie ta tematyka blogu ?

Zaczęłam czytać PJiBO i tak pomyslałam czemu by nie napisać czegoś własnego z tej tematyki () a reszta to jakoś sama przyszła do głowy :) 

7, Która pora dnia jest dla Ciebie najlepsza,jeśli chodzi o pisanie i myślenie nad opowiadaniem ? 

Wieczór i noc, jak leżę w łóżku i mogę sobie snuć niezliczone historie które nigdy nie będą miały odzwierciedlenia w rzeczywistości 

8. Co jest dla ciebie gorsze niewiedzę czy wiedza ,która boli ?

Chyba wiedza która boli, bo nie możesz od niej uciec

9. Planowałaś /łeś założyć bloga czy to był impuls ?

Raczej impuls

10. Jest coś co zawsze chciałeś/łaś  zrobić ,a nie możesz?

Hmmm chyba nie, a wyjazd niezorganizowany, taki na szybko, pakuje się i jadę, się liczy ? :D

11. Co sam /sama sądzisz o swoim blogu ? ( Tu proszę rozwinąć  )

Jest raczej przeciętny, nie ma tak jakiejś trzymającej w napięciu akcji, jakoś szczególnie rozbudowanych bohaterów i ogólnie to takie mocne 4/10 :) nigdy nie byłam dobra ani w pisaniu opowiadań ani w samoocenie ;) czasem nie potrafię przelać na papier tego obrazu co mam w głowie , nie mam pojęcia jak to opisać :/ gdyby ktoś kiedyś wynalazł maszynę która wyświetla obrazy z głowy to moze niektórym by się spodobały historie stworzone przez ma skromna osobę ;) 

Postaram sie napisac cos w czasie tej przerwy swiatecznej, ale nic nie obiecuje :)