Rozdzial 20

Nila

 Auto było jakieś trzy metry ode mnie, kiedy ktoś odciągnął mnie na bok. Potoczyłam się po mokrej trawie i wylądowałam na czymś miękkim.

-Nila, co ty do jasnej cholery odwalasz?! - krzyknął na mnie.

-Jestem dla was tylko ciężarem i spowalniam waszą misję - odrzekłam spokojnie i znów ruszyłam w kierunku jezdni. Chłopak złapał mnie za nadgarstek i obrócił mną tak, że patrzyłam mu w oczy.

-Zostaw mnie, nie mam, po co żyć.

-Nie masz, po co? A Percy? Annabeth? Cała reszta? A ja? Nie zależy ci na mnie?

-Zostaw mnie.

-Nila, co jest z tobą nie tak? - spojrzał mi głęboko w oczy i dotknął jedną ręką mojego policzka. Od miejsca gdzie trzymał dłoń rozpływało się przyjemne ciepło. Nagle otrząsnęłam się z przygnębienia. Znów byłam sobą. Popatrzyłam na mojego wybawcę.

-Co się ze mną działo? - zapytałam cicho, bo słowa więzły mi w gardle. Chłopak westchnął.

-Prawdopodobnie miałaś styczność z wodą z rzeki Acheron- odpowiedział.

-Acheron? To rzeka w Hadesie, tak?

-Tak, nazywana też rzeką smutku, to przez to tak się zachowywałaś. Taką mam nadzieję - spojrzał na mnie wymownie. Rozkleiłam się. Spuściłam głowę. Poczułam, że ktoś obejmuje mnie ramionami.

-Najważniejsze, że w porę zdążyłem - usłyszałam. Wtuliłam się w niego bardziej. Kiedy się w końcu uspokoiłam, odsunęłam się od niego i spojrzałam mu w oczy. Niebieskie tęczówki badały każdy mój ruch.

-Dziękuję ci Dylan - powiedziałam i pocałowałam go w policzek - gdyby nie ty zostałaby ze mnie mokra plama.

-Nie musisz dziękować, ratowanie księżniczek to moja praca - odpowiedział z uśmiechem - chociaż, wolałbym więcej wdzięczności - nastawił drugi policzek. Przewróciłam oczami, ale dałam mu całusa. Chłopak uśmiechnął się promiennie i objął mnie ramieniem.

-Wracajmy może do hotelu, bo pogoda jest nie przyjemna - stwierdził Dylan. Prawda, zaczęło mocno lać. Włosy przykleiły mi się do twarzy. Spodnie i bluzka przylegały ściśle do ciała. Spojrzałam na syna Apolla. Też był cały przemoczony. Czarny T-shirt, który był mokry, uwydatniał jego klatkę piersiową. Musiałam przyznać, że nawet cały mokry był przystojny. Dziewczyny w obozie pewnie za nim szalały, nie zwracałam wtedy na to uwagi. Wymężniał przez te lata. Na pewno się z kimś spotyka, bo która nie chciałaby z nim być. Chyba zauważył, że mu się przyglądam, bo wyszczerzył zęby.

-Wiem, że najchętniej zechciałabyś zedrzeć ze mnie ubranie, ale może jednak się powstrzymasz. Zarumieniłam się na te słowa i odwróciłam wzrok.

-Chciałbyś, co? - droczyłam się z nim i ruszyłam przed siebie.

-No pewnie - usłyszałam przy uchu. Za to dostał ode mnie w bok. Kiedy weszliśmy do hotelu skierowaliśmy się do swoich pokoi.

-Tylko znowu nie próbuj się zabić, ok?

-Postaram się - wystawiłam język. Chłopak przybliżył się do mnie. Nasze twarze dzieliło parę centymetrów. Widziałam w jego oczach swoje odbicie. Patrzył na mnie tymi swoimi ślicznymi niebieskimi oczkami. Jego wzrok był wręcz hipnotyzujący. Chciałam w tym momencie go pocałować, poczuć się kochana, bezpieczna. Matko, Nila ogarnij się w końcu! Dylan jest, był i będzie tylko twoim przyjacielem, nikim więcej, zrozum to. Apollinie, czemu musiałeś mieć takiego syna? Ughh. Zaraz znienawidzę większość bogów.

-Nie wiem, co bym zrobił, gdybyś wtedy zginęła - szepnął chłopak. Uniosłam nieznacznie kąciki ust.

-Dziękuję ci jeszcze raz - powiedziałam cicho i odeszłam. Stanęłam przed drzwiami do swojego pokoju. Walnęłam się w czoło. Przecież nie miałam karty! Jak mogłam być taka głupia. Zawróciłam i zapukałam do chłopaków. Tak jak się spodziewałam otworzył syn Apolla. Zdążył tylko zmienić spodnie. Stał przede mną bez bluzki. O matko, jaki on... Nila tobą ktoś manipuluje, na pewno.

-Nie mam jak wejść do pokoju - powiedziałam skruszona. Dylan odsunął się i przepuścił mnie w drzwiach. Weszłam i rozejrzałam się. Pokój wyglądał tak samo jak mój, tyle że tu były trzy łóżka.

-Czekaj, znajdę zaraz dla ciebie jakieś ubranie - i zaczął szukać w plecaku. Podał mi bordowy t-shirt i czarne dresy. Wzięłam ciuchy i zamknęłam się w łazience. Po chwili wyszłam w czystym i suchym ubraniu, stare i przemoczone zostawiłam do wyschnięcia. Mój brat i Jason smacznie sobie spali. Percy na prawdę ślini się przez sen. Usiadłam na brzegu łóżka Dylana. On natomiast rozwalił się jak tylko umiał. Uśmiechnęłam się do niego i przybliżyłam się. Oparłam głowę o jego klatkę piersiową. Zaczął głaskać mnie po włosach.

-A co ja pies, że mnie głaszczesz? - zapytałam patrząc mu w oczy.

-Noo nie - przestał dotykać mojej fryzury - może opowiesz mi co się działo przez te lata, kiedy no wiesz ...

-Cię nie było, tak? No więc - zaczęłam opowiadać co mi się przydarzyło, a on nie pozostał mi dłużny. Wycieńczona tym wszystkim nie wiedziałam nawet, kiedy zasnęłam. Śniło mi się, że jestem w jakimś gęstym lesie, jest noc i jedynym źródłem światła jest księżyc. Ubrana byłam w długą białą suknię, podobną do tej, w której byłam po uznaniu przez Posejdona. Szłam przed siebie, bose stopy zostawiały ślady na mokrej trawie. Doszłam do leśnego oczka. Nachyliłam się i zobaczyłam swoje odbicie w wodzie. Nagle obok pojawiła się druga osoba. Natychmiast odwróciłam się do przybysza. Stał zaledwie metr ode mnie. Był to chłopak, wyższy o parę centymetrów, czarne włosy wygolone po bokach, ciemnoczerwone oczy patrzące na wszystko a w szczególności na mnie, z nienawiścią, pewny wyraz twarzy. Ubrany był w czarne spodnie z dziurami, tego samego koloru skórzaną kurtkę i krwisty podkoszulek. Emanowała od niego złość, nienawiść. Uśmiechnął się do mnie.

-Żegnaj - powiedział i wbił mi prosto w serce czarny sztylet. Wydałam z siebie cichy jęk. Chłopak wyjął ostrze, które było splamione moją krwią. Osunęłam się na ziemie. Przede mną pojawiła się szczelina, w którą wpadłam. Nic nie widziałam, ale czułam czyjąś obecność. Powoli budziłam się.

-Ekhem - usłyszałam znajomy głos. Powoli otworzyłam oczy. Wciąż leżałam w łóżku Dylana, a przed sobą widziałam w iryfonie syna Hadesa.

-Chyba nie jestem w porę - zaczął Nico - Nila, co ty robisz? - chłopak spojrzał na mnie podejrzliwie.

-Też chciałbym to wiedzieć - wtrącił się Percy.

-A co ja mam niby robić? Wstaję przecież, nie? - zeszłam z łóżka - Co chciałeś Nico?

-Ten, tego, yyy - zaciął się ciemnooki - chciałem zapytać jak idzie wam misja.

-Póki co, wszyscy żyjemy - uśmiechnęłam się - a co tam w obozie?

-Spokojnie, którego boga teraz macie?

-Artemidę - odpowiedział za mnie Jason. Zapomniałam, że on też tu mieszka. Super normalnie.

-Dobra ja idę do pokoju się przebrać - powiedziałam - trzymaj się Nico - wyszczerzyłam do niego zęby i pomachałam. Po wyjściu z pokoju chłopaków od razu poszłam do swojego. Annabeth już nie spała. Opowiedziałam jej wszystko, co wydarzyło się w nocy. Na szczęście nie przerywała mi. Była dobrym słuchaczem. Uzgodniłyśmy, że za godzinę jedziemy do Portland szukać atrybutu bliźniaczki Apolla. Same dziewczyny. Może to i lepiej.

*********************************************************************************

Hej, witam po dlugiej nieobecnosci. Nie mialam czasu nic napisac, ani przeczytac waszych rozdzialow, za co Was bardzo przepraszam. Rozdzialy bede sie pojawiac w nieregularnych odstepach czasu, za co tez sorki. Musze sobie wszystko poukladac w zyciu itp. :) a to taka kontynuacja w sam raz na Walentynki, ktorych i tak nie obchodze :P